കുപ്പിവളപൊട്ടുകള്‍ക്കിടയില്‍ നീന്നു നിണമണിഞ്ഞതോന്ന് ഞാന്‍ പെറുക്കിയെടുക്കവേ..
കേട്ടുവോ നിശബ്ദമായൊരു തേങ്ങല്‍..
അതു തേങ്ങലോ അതോ ഇനിയുമുടയാത്ത കുപ്പിവളകിലുക്കാമോ...
ചോരയൊലിക്കുമാ കാല്‍കള്‍തന്‍ പാദസരം നിന്‍ സമ്മാനമോ ...
എന്തിന് മാനുജാ നീയാ പനിനീര്‍പൂവിന്‍ ദളമറുത്തു
ദാരിദ്രം കണ്‍മഷിയെഴുതിയാകണ്‍കളില്‍ അന്നദാഹമോ പുഛമോ
രാത്രി തന്‍ യാമാന്‍ത്യത്തിലാരോ നല്‍കിയ
കാമസമ്മാനത്തിനന്നം തിരയുന്ന പെണ്‍കൊടി
നീത്തന്നെയോ ഭാരതാംബയും...
കല്ലില്‍ കൊത്തിവച്ച ,കുരിശില്‍ തറച്ച ,രൂപമില്ലാത്ത,
ദൈവങ്ങളേ നിങ്ങളെങ്ങുപോയ് മറഞ്ഞു
ഹാ കഷ്ടം മലയാളമേ ഇതോ നിന്‍ സാക്ഷരകേരളം.
2010, ഫെബ്രുവരി 26 10:37 PM
നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ പോസ്റ്റ് ചെയ്യുമല്ലോ അല്ലേ
2010, ഫെബ്രുവരി 27 12:28 AM
കവിതയില്‍ ഉള്‍ക്കൊണ്ട തന്തു തികച്ചും ബാലിശമായോ?ചില വരികള്‍ മുദ്രാവാക്യമായോ?പിന്നെ ഭാരതാംബയെന്നു പറയുന്നു കാമ സമ്മാനം പിന്നെ ദൈവങ്ങളെയെല്ലാം പഴിപറഞ്ഞശേഷം,ഹാ കഷ്ടം മലയാളമേ ഇതോ നിന്‍ സാക്ഷരകേരളം ഇങ്ങിനെ പറയുന്നു!
ഇതെന്റെതു മാത്രമായ നിരിക്ഷണങ്ങളാണ്.ഇതില്‍ ചിലപ്പോള്‍ തെറ്റുകള്‍ കണ്ടേക്കാം.ക്ഷമിക്കുക.
2010, ഫെബ്രുവരി 27 1:10 AM
വേട്ടയാടപ്പെട്ട സ്ത്രീയുടെ വികാരമാണ് ഞാന്‍ പറയാന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചത് അടിച്ചമര്‍ത്തപ്പെട്ടവന്റെ സ്വരത്തിന് വിപ്ളവ ചുവച്ചുവയുണ്ടാകില്ല അണ്ണാ.
ഭാരതാംബയുടെ അവസ്ഥയും സമാനമാണ്,ദൈവങ്ങള്‍ക്കും സാക്ഷരതക്കും ഒന്നും ഇരുവരെയും രക്ഷിക്കാനായില്ല
വിമര്‍ശനങ്ങള്‍ക്ക് നന്ദി എന്‍റെ തെറ്റുകള്‍ ഞാന്‍ ഉള്‍കൊള്ളുന്നു